سرو پیر

سوز ز سرمای زمستان سرد

سبزی سرو کهنم کرده زرد

می شکند شاخه خشکیده ام

کشیده ام از ترک او آه و درد

برگی ز شاخه ام نمانده دگر

زاغ ز من رفت به قصد سفر

در بر این کوچ و ز تنهایی ام

می شنوم صدای تلخ تبر

هیچ کسی به یاری ام ره نیافت

مرد تبر به دست به نزدم شتافت

در قلب خود خدا خدا نمودم

نور خدا به جسم و شاخه ام تافت

به اذن ایزد زردی ام رفت برون

شاخ و تنم سبز شد و تیره گون

با نور امید خدای بزرگ

شادی و شور به جسمم آمد درون

مرد تبر به دست به پیش من خفت

در خواب با گریه به ایزدش گفت

از حکمتت حیران و سر به زیرم

جز شکر تو چیزی نمیتوان گفت

(محمد درگاهی(سپهر))