جانا

جانا تو زقلب من، بیگانه سفر کردی

از عشق سپید من، با خنده حذر کردی

جانا نظری افکن، حیران شب و روزم

با قلب پر از خونم، میسازم و میسوزم

جانا به امید تو، آرام به سر بردم

با یادی از عشق تو، شب را به سحر بردم

جانا چه گناهم بود، با عشق، پر از دردم

با حس نبود تو، همچو نفس سردم

جانا تو ز من دوری، لیکن، بیادم باش

با عشق بیا نزدم، تا مرگ، کنارم باش

(محمد درگاهی(سپهر))