عشق را به زبان بیاور

خاطراتم دوره شد نزدیک و دور/ عصرِ عقلِ ناقص و چشمانِ کور/

یادم آمد آن زمانی را که تو / ناز می کردی و من غرق ِ غرور/

من نشستم تا تو گویی عاشقی/تو نمودی نیز در گفتن قصور/

در کنار هم، ولی، از هم به دور/مرده بود اندر دلِ ما شوق و شور/

خواستم از دل بگویم، عاشقم/عقل زد فریاد: باش عاشق، صبور/

آرزویم با تو بودن بود و بس/آرزویم را غرورم کرد گور/

من نگفتم، تو نگفتی، سرد شد/شعله ی عشقی که حالا گشته کور/

دیگر از عشقی زمین روشن نشد/عشق امروزیست، مصداق تنور/

گه بسی غران و گه خاموشی است/عشقِ حاصل از هوا و نفس و زور/

باز محسن آتش اندر خود فکن/ شاید اندر ظلمت شب گشت نور/