تهمت چاک پیرهن گاهی،دامن بی گناه میگیرد

آسمان زلال این قریه ، گاهی ابر سیاه می گیرد
گرگ ومیش است دشت دلهامان بسکه اینگونه ماه میگیرد

 
گاه یک ابر باز می آید ، قطره ای ماه میچکد به زمین
گاه یک رعد بسته می آید ، تیرگی را گواه  می گیرد

 
ما زشالوده های اینه ایم ، روی ما خشت خام پوشیدند
حالیا   رهگذار جلوه  ما ، در همین یک نگاه می گیرد

 
باغ آیینه ی ارم با ماست ، در غزلهای خواجه ی شیراز
گرچه در فصل سرد آیینه هم ، حسرت اشک و آه می گیرد

قصر  اندیشه ی  زلیخاها ، از حوالی چاه می گذرد
تهمت چاک پیرهن گاهی ، دامن بی گناه می گیرد

 
زیر این سقف های مفتولی، جای تفسیرشاپرک ها نیست
پر پرواز هر چکاوک را ، در نگاه    پگاه می گیرد

 
   ما بناهای محکمی بودیم ، بولدوزرها خرابمان کردند
بعد از این هر خرابه ای ما را ، با خودش اشتباه میگیرد   *

 
====