لبخند خدا

گوشه ای از دنیا

دور از این همهمۀ آدمها

چشمه ای آیا هست ،

که شود در گذرش دل را شست..؟

و نسیمی که شود

در مسیر خنکایِ نفسش

اندکی پرتوِ لبخند خدا را هم جُست..

.. در کنارش شاید ،

بتوان کوهی یافت

پر از آرامشِ دشت

پر از آسایشِ رود..

آن طرف تر سروی

که سرافراشته تا سینه ی ابر

روی سبزینۀ دوشش انگار

می شود پروانه

از تماشای اقاقی سرشار ..

میتوان بر چمنش

با خدا وعده ی دیدار گذاشت !

در گذرگاهِ خیالش هر شب

بعد از آواز قناری هایش

کاسه ای عشق برای سحری بار گذاشت . .

به همین زودیِ زود

شبی از این شب ها

بی مهابا سفری خواهم کرد ،

در پی یافتنِ این دنیا . . !

=========

عماد بهاری - مرداد 1390