مثل زاینده ‌رود می‌خشکم!

یه سرود از حوالیِ بودا
یه شعار از کتیبه‌ی زرتشت
یه فِراماسونیِ شیطانی!
که خودش رو نهایتا میکشت

یه نهال از درختِ ممنوعه
وقتی باید بِخشکه از ریشه
معـدن خالـیِ مُـهـمّـاتم!
که همیشه تو مرزِ تفتیشه

مثل زاینده ‌رود می‌خشکم ، مُردن اینبار کار سختی نیست
یه کویرم که توی آغوشش ، خیلی وقته تنِ درختی نیست!

من یه اندیشه‌ی تبر خورده
بکر امّا شبیهِ عهد نخست!
یه کشیـشِ بدون معبد که
ذهن و افکارشو نمیشد شست

یه کـتابِ بـدون تحریفم!
نه یه فرصت برای حرّافی
مثل صلحنامه‌ای که می‌میره
تویِ سرکوب های قذّافی!

مثل زاینده ‌رود می‌خشکم ، مُردن اینبار کار سختی …
یه کویرم که توی آغوشش ، خیلی وقته تنِ درختی …