برخیز و عمل کن

با واژه به دل مثل مسلسل زدی آتش

آخر به چه دل باز به تاول زدی آتش

هر واژه چو شمشیر خروشید و به دل شد

گریان شدم و خانه ی ما توده ی گل شد

غم خوردم و تب کردم و چون نبض تپیدم

رفتم به پس زانو و در خویش خزیدم

ابر آمد و چشمان ترم رهزن دل شد

خورشید گرفت و افق مهر خجل شد

اشک و غم و آه و الم و درد دویدند

چون پیک اجل بر سر من زود رسیدند

بر چشم ترم پنجره ی خواب گشودند

در گوش دلم یک غزل ناب سرودند:

ای آنکه ترا وسوسه ی خواب گرفته

برخیز که این مزرعه را آب گرفته[1]

برخیز و ببین خانه ی جدّ پدریمان

با پنجره ی باز تو را قاب گرفته

چشم غضب دیو که سرخ است و سفید است

از روی پری سرخ و سفیداب گرفته

در چشم ترش بارقه ی مهر بریزید

کز پای افق جام می ناب گرفته

خشکیده زمین و شده چون کاسه ی سیمین

خورشید به خود حالت سیماب گرفته

در حال تو خون شد دل تاول زده ی من

رنگ رخ من گونه ی مهتاب گرفته

ای ترک غزال افکن من ترک غزل کن

منشین و مکن شیون و برخیز و عمل کن

شب پشت در خانه کمین ساخته امشب

از دم همه را خانه نشین ساخته امشب

آه سحر آور که بدرّم جگرش را

از سینه ی سرخش به در آرم سحرش را

برخیز و بیا مقصد ما قلّه ی قاف است

بنشستن و غم خوردن و تأخیر خلاف است

کاری به چنار و شب و روباه نداریم

تا از دل شب چشمه ی خورشید بیاریم

 ای پیک سحر راهی زندان شده ای باز؟

یا همسفر غول بیابان شده ای باز؟