شرمنده جوانی ام

جوانی چون رسید از راه،هزاران آرزو در سر

نمودم پرورش آن را ،که راهیش کنم از در

به خود گفتم که این دوره،همان روز جوانی ام

همه شور و نشاط باشد،ولیکن رایگان زد پر

برفت از دست نیرویش،که جایش را به پیری داد

کجا رفت آن همه شورَش،چه شد آن روزگار زر

در این سن جوانی ام،چرا گشتم ز دنیا سیر

چرا باید چنین باشد،چرا چشمم همیشه تر

همه حسرت خورم از این،شکوفایی دورانم

چرا گردیده در کامم،جوانی ام همه پر مَر(تلخ)

ز بس از روزگار هر روز،بنالم پیش یزدانم

خدا پاسخ دهد بر من،ولیکن هر دوگوشم کر

الا ای آریا هرگز، ز دست روزگار کم نال

خدا داند که سهم تو،نباشد از همه بیشتر