حس

نخستین شعر من

غزلی بود برای مهتاب

که آن را به دیوان دلت هدیه کردم

و آنگاه

در سایه سار درخت عاشقی،همچو طفلی خسته از بازی

آرام گرفتم

وخالی شدم از غربت فاخته ها

و اندیشه های تلخ و هیچ

اینک '' تو" آشنای منی

اگر خاری به پایم  فرو رود

اگر خنجری بر قلبم فرو رود

"تو" مرحم زخم منی

و من هر روز

نبض گل ها را می گیرم

همدم کبوترهای خسته ام

و فریاد می زنم از درون واژه هایی را

که گذر مهربانی اند

گذر زندگانی اند

و حس تو را می دهند