بن بست

من رسیدم ته بن بست،روزگار دیدی مرا

گو به من پاسخ  تو ای نامهربان ، آخر  چرا؟

دست از جان و ز  مال وزندگی در این زمان

شسته ام،بینی مرا ،ای بد معلم ،تو بِدان

با من آزرده دل، بد کرده ای نامهربان

من چه گویم بهر تو ،تو سازگاری با بَدان

هر که باشد صاف و صادق با تو اندر این جهان

تو  بسی  نارو  زنی، ای  نا رفیق ،ا ی بد شَبان

بردم  از  دستت   شکایت   نزد  آن   دادار   پاک

گفت:باید سازشی سازی تو با او جان من تا وقت خاک

گفتمش ای مهربان،ای برترین آموزگار

از چه بد سازد به من این ناشکیبِ روزگار؟

گفت از  روز  ازل    تا  انتهای این جهان

کارش این باشد ،نسازد روزگاری با کَسان

لیک آموز درسی  از این ناصبوری های او

حرفی گر ماندست که پاسخ بردهم بر من بگو

گفتمش آموختم هر آنچه باید ،مهربان ،یزدان پاک

پس  کنم  حلقه  به  گوشم  تا  بیایم  سوی  خاک

این  همه  گفتم  و لیکن  روزگار

بهر من هیچم نگفتی،از چه ایی ناسازگار