غزل باران

غزلهای باران;

در نبودنهایت...

روی سنگ فرش خیابان

حک می شود

لگد مال نگاه های رهگذر

خسته از تنهایی

تمام نمی شوند;

جز گلایه های من

که شب را رسوا کرده

کمی آن طرف تر از روز

جای پای هزاران

تنهایی روی تنم 

نعش قصه های من;

در دورترین نقطه خاک

دغن شده است

میان بود و نبودهای مطلق

بر پیکرم..

تازیانه های تردید

گممی شوم تا خیالی چند 

با غزلهای باران...