از شب نترس دخترکم

از شب نترس دخترکم

تا طلوع اوج یک لحظه مانده است

گر هجرت سپید تو از بند ِ ناف شب

آزرد برگ و ساقه های ِ نازک ِ تو را

اما قسم به وقت به لحظه

خلخال های بندگی  ِ بوم ِبد سگال

از قوزک ِرشید و قدم های پاک ِ تو

با هرم اشکهای دلم ذوب می شود

شاید نه دیر ! زود ،سررا بلند کن

گـُرد آفرید ِ صحنه ی ذهن و خیال ِ من

از شب نترس ،من تن ِخود شمع می کنم

در این کویر ِ آتش و آهن ،کویر جنگ

لب خشک وچاک چاک

پروانه سا درپی هر رشته ی زلال

بابالهای سوخته از گرم بادها

تا شهر های شب سپری کرده ، شهر نور

پرواز میکنم

در را به روی تو با دستهای بسته شده با ز می کنم