برای ایران جاویدان

می ايستم همچون درختی پشت نامت تا ريشه ام در خاك تـــــــــو ماوا گرفته از شرق تا غرب از خزر تا بندرعبــــــاس دنيای من با نقشه ات معنـــــــا گرفته ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ اينجا چه ابر از اشك با گل هــــا بگويد يـــا گندم از خورشيــــــد آرامش بگيرد اينجا هوا هرجور باشد،عاشق تـــــــــو می خواهد اينجــــــا در هوای تو بميرد ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ ره نه، به ابريشم تـــــو دل مي سپارم حتی اگر گـــاهی به تركستان رسيده هر فال را اينجـــــــا به نيكويی نوشتند وقتـــی كه حافظ در دل تـــــــو آرَميده ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ هربار آب از آب را در تـــــــــــو تكاندند خون سياوش هـا به روی دامنت ريخت چون كوه ماندی و نلرزيدی ز طوفـــــان بايد نشان صبر بر دوش تـــــــو آويخت ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ ازآفتـــــاب شرق تــــــــو حاجت روايم شب در كويرت ميشود با عشق لرزيـد من مومنم حتي خــــــدا هم روز اول قلب جنوبت را ღ خليج پــارس ღ ناميد. پ.ن: ناپلئون بناپارت: اگر نیمی از لشگریانم ایرانی بودند تمام دنیا را فتح میکردم…!