مولوی

                        مولانا جلال الدین محمد بلخی ، مولوی
 گفته  مولا نا   که بشـنو  نـــای نـی           قسمـت یک روزه  جــویی تا به کی
از جلال الدین  شــــنو ، گنـجی بجو          تا که  مستغـنی  شـوی تـو  از سـبو
 چون  مـحمد ســــیـنه آتش دان کنی          هــر  چه  معشـوقـت  بگوید آن کنی
 نایت آتــش برکشد، نی بانگ و بــاد           همچو اســپنـدی که  بر  مجمر  فتاد
 از  فـــراقِ  نیـستـان  نالان  شــوی          هـمدم  مستان و خوش حالان شــوی
 عـاقلانِ  مســت  زو  فـــرمان برند          دم به دم  بــر جـلوگاهـی ، بـر درنـد
  چون خـرد سر درحسابِ خود بَرَد           بِهْ که  مســتی  جـوید  و دل  بنگـرد
 آن سری کو مست شد هر نیمه لیل            عـالمی  را  در حســاب آرد  طُفیـل
 بشـنو از نی  ناله ی این  بخـردان             عاقل و عاشق شــوی ، جــویای آن
 نقـدِ حالِ بلخی  و سودای ماســت             ورنه سِرّ نِی نه خود  پیـدای ماسـت
 مولوی خــود نِیْ بـوَد زان نیستان             همچو نِیْ ، نی همچو دریا دُرّ فشـان
 مثنوی را پُرزدُرّ بین چون صدف             کانـدر آن هم راه جــویی ، هم هـدف
 (مظفر جوینی، تهران 20/12/ 1385 ، " ترنم وصال به سر چشمه کمال"، کتاب دیوان )