دیده گریان کنم و اشک به سیلاب بزنم
وز دل داغ جگر سوز یتیم ناله به پایاب بزنم
دردلم بود که سودا کنم این آه به کاشانه دوست
تا ز آستانه غم رود این سوز دلم ژاله به تالاب بزنم
اگر از آه یتیم و دل مستمند به تنگ آمده ام
کار من نیست که دل را به سراپرده گرداب بزنم
هست دراین بادیه درویش کرامت منددلاویزی
کز دعای سحرش دست دعا بر سر سیماب بزنم
من که در خانه پر از قارونم و دردل سودای شراب
کی توانم که سوز دل مسکین مهر به سیراب بزنم
کار دنیا عبث است گرکه درخانه دل پر ازسنگ شوی
روز عقبی چو رهی پیش بگیرم سجده به محراب بزنم
اندرین بادیه روح تکاثر بزند خسر و زیان بر بدنت
واندرین خاک پر از مور وملخ دل به اعجاب بزنم
گر نجاتی بود از مورملک سلیمانی می ماند درکار
من که در بارگه ایزد یکتا پشه ام نیش به گنداب بزنم
دفتر شعرم من اینک به پایان رسید هرورقش چون پرگار
از قبل مال ومنال من تهی ام ناله دیرین به شوراب بزنم
گر که درهر ورقم آتشی از کبروریا شعله زندبر ایمان
لیک در هر قلمم ناله مسکین ویتیم سازبه مضراب بزنم
زیبااااست..