آرمینا - فرزاد

رفتی و داغی آتشین بر پیکر ِ جانم شدی

با تیشه ی فرهادی ات ، شیرین چشمانم شدی

مجنون تو بودی نازنین باز آ که لیلایت شوم

اینگونه لیلایی نکن از دیده پنهانم شدی

در آسمان باورم ابر حضورت گم شده

حالا وجودت را چنین ، پیدا چو بارانم شدی

هر لحظه می گفتی به من جانم به قربانت ولی

حرفت یقین من نبود ؟ اینگونه قربانم شدی؟

راز و نیاز من توای، افسانه پردازم توای

در شعرهایم ، رستمِ شه نامهِ دستانم شدی

فرزاد مهر و جان من , دردی به جانم ریختی

آرام و مینای ات شدم ، حالا چه درمانم شدی؟

آه ای خدای عاشقان از صبر تو در حیرتم

آخر چرا مشتاق این چشمان گریانم شدی؟

==================================

آرمینای عزیز و دوستان ، شاعران و بزرگان این سایت ناب

حداقل کاری که در توانم بود برای آرمینای نازنینم انجام دادم . هیچ کس به یقین نمی تواند حال و روز آرمینا را همانگونه که هست دریابد حتی کسانی چون من که عزیزی را از دست داده باشند چراکه احساس به لحاظ عرضی در وجود آدمی متفاوت است . من فقط خود را جا آرمینای عزیز گذاشتم و نوشتم . میدانم پر از ایراد است . اما امیدوارم آرمینای نازنین همدردی ام را پذیرا باشد. امیدوارم هرگز داغ لاله ها را در دشت دلت دیگر نبینی دوست  خواهر عزیزم. همچنین همه شما عزیزان