حافظه

بهترین غَسال
چشم های من،  بودند
آقای  مرده شوُر!
نمی دانی
دستهای من ،
چقدررر  عادلانه
موهایِش را
به سه قسمت مساوی
تقسیم می کردند!
و لبهایم ،
چه  غنچه هایی می دادند
در دَشت گونه هایش
که دلم
دلم
هوایش  را می خواهد!
حتی خیلی  کم!
حتی  به اندازه
یک سرنگ !
انگار جسدیی
مجهول الهویه ام
آقای مرده شور!
مانده ،  در سردیِ خانه
که  تمام ترسش شسته شدن
خاطره یی ست
از حافظه یِ انگشتانم!