سکوت

گاهی سکوت یک غزل از درد می شود
حرف دل شکسته ی یک مرد می شود
گاهی صدای نی لبک پیر ِخسته ای
یخ بسته پشت لب به شبی سرد می شود
یا مونسِ همیشگی عاشقی صبور
دلگیر از زمانه و شبگرد می شود
وقتی نمی رسد به فلک ضجه ی زنی
فریادِ چشمِ خیره به پاگرد می شود
دیدی پرنده را به قفس دم نمی زند؟
زیرا ترانه بر لبِ او سرد می شود
آموختم به چشمِ ترم دردِ دل کند
وقتی زبان به جرم صدا طرد می شود
بغض گلو گرفته ی یک کودک یتیم  
آنگه که چهره اش ز جفا زرد می شود
بیچاره قلب غار ترک می خورد ز درد
از بس که هم نوا به جوانمرد می شود