آشفته آیین

در سوگ رفتن های پی در پی تا آخر دنیا چه غمگینم
فارغ ز هر لبخند و دیداری با غصه ها چون یار دیرینم
گفتم مسلمانت شوم شاید چشمت شود روزی بهشت من
اما زمان چرخید و فهمیدم من بنده ای آشفته آیینم
مُردَم زمانی که دو دستانت در گیسوانم زندگی می‌کرد
بی تاب آغوش تو بودم من نشنیدی اما آه و آمینم
با بوسه های گرم چشمانت یلدای من آیا تمامی داشت
بیدارم از وقتی سفر کردی اما چرا در خواب سنگینم
فرهاد بودی در نگاه من اما چرا تلخ و غضب آلود
اندوه من این‌ست دلدارم بی تو چرا من باز شیرینم
در بطن واژه های شعر من یک قافیه از چشم تو کم بود
چشمان تو زیباترین بود و هر ثانیه من غرق تحسینم
دیگر فراموشم شده عشقت با خاطره هر لحظه می‌جنگم
بیمارم و فارغ ازین دنیا تنها تویی درمان و تسکینم

✍️فرحناز آقازاده(یکتا)