تاوان

درود بزرگوار

درود بر شما و شعر زیبای شما.‌ چند نکته دربارهٔ شعر نیک شما دارم. اول اینکه چرا در مصراع‌های اول شب به صورت مفرد و روز جمع آمده. سپس شب دوباره جمع آمده و روز مفرد و بعد هر دو مفرد آمده‌اند. چرا اینطور شده؟ راستش به نظرم اگر کسی اسیر «شب» است باید در انتظار «روز» باشد. و اگر می‌خواهد بگوید شب طولانی است می‌تواند بگوید «شب‌ها» (شب‌های بی روز عملا) و ازین قبیل موارد. ولی راستش من منطق این را در درک نکردم. و نکته بعدی دربارهٔ موسیقی شعر سپید است. من راستش اطلاعاتم در این زمینه زیاد نیست اما گمان میکنم موسیقی و هماهنگی برخی مصراع‌ها قابل ارتقاست. مثلا این مورد را در نظر بگیرید:
ندانم چکار کنم در این تاریکی ظلمت
حالا مقایسه کنید با:
نمیدانم چه باید کرد در این تاریکی مطلق (تا حدی شبیه مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن)
که این گوش نواز تر است. بله درست که شعر سپید غالبا بی وزن است ولی معنی اش این نیست که باید از انواع مختلف موسیقی معنوی و صوتی غافل بود و تنوع موسیقیایی ایجاد نکرد.
ضمنا تاریکی و ظلمت به یک معنا هستند و تاریکی ظلمت حشو است.
این قبیل نکات را اعمال کنید شعر خیلی هماهنگ تر و زیباتر می‌شود

درود جناب صادقی شعر سپید بی وزن نیست

افاعیل متناوب در سطرها نمی آیند بلکه متفاوت می آیند

درود برادر گلم جناب صادقی حساسیت بنده به سپید یه کم زیادروی است
جسارت مرا ببخشید

شاعر گرامی
شعربسیارباارزش وزیبایی بود
درود برشما