آینه

نگاه میکنم به تو، تو هم نگاه میکنی
و با نگاهِ سرد خود، مرا تباه میکنی

به یادِ عمر رفته‌ام، به سویت آه میکشم
تو هم دهانِ خویش را، شبیه آه میکنی

تو یادِ رنجِ رفته را دوباره تازه میکنی
تو یادِ عمر رفته را، شکنجه‌گاه میکنی

چقدر خسته‌ام ز خود، چقدر خسته‌ای تو هم
نگو که نیستی نگو که اشتباه میکنی

چه سرد و بی‌تفاوتی به حرفهایم آینه!
نه گریه‌ای نه خند‌ه‌ای، فقط نگاه میکنی!