آرزوی گنشده

                    

محبوبه ی شب پیش تو عرض ارادت میکند
شرط ادب را نسترن با تو  رعایت می‌کند
ای من سرا پا غرق تو، تو، غرق در دنیای خود
هر روز قاب عکسِ من ، بی‌تو شکایت میکند
حال و هوای شعرِ تو نقاشیِ  حال من است
از عشق ، از دل خستگی، از من روایت میکند
زنجیر در پای دلم ،  پرواز در ذهنم چه سود
وقتی  که قانون از خودِ،  ظالم حمایت میکند
گفتی نماز عشق را هر روز می‌خوانی ولی
هر لحظه قلب من تو را،  غرق زیارت میکند
ای آرزوی گمشده،  ای باور  مصلوب من
حتی به خاک راه تو چشمم،  حسادت میکند
این روز ها باران مرا، غرق خیالت کرده است
پس کی خدا آیا ،   دعا ها را اجابت میکند
شاید که رفتن، غصه های شعر را پایان دهد
شاید که شاعر با خودش دارد اهانت میکند