گنبد زرین

گنـــبد زریـــن
مـرغ زریـــن بالِ طبـعم از شعـف پـــر می زند
ســوی فـــردوس رضـا شهپر به شهپر می زند

مدح می گویـــد ز سلطانِ خراســـان شاه دین
بـــر سـر شــــاخ سهــی  چهــچه مکرر می زند

از بـــرای دیــــــدنِ خلـــــــــدِ بـــرینِ شهـــریار
روزوشب باصد تعب خودرا به هر در می زند

روضهِ دلبـــر بــــــود دارالشـــفا انـــدر جـــهان
ســــــوی درمانـــــــــگاه او سیری مقرر می زند

گر رســـد روزی  به خـــاکِ خطــــــهِ خلدِ برین
از سقاخانه دمی ساغر به ســــــاغر  می زند

کیست این سلطان دین باشان وشوکت کین چنین
قلـــزم بی پـــای علمــــــش موج گستر می زند

هـــر سحـــر از گنـــــــــــبد زریـــن او آید شعاع
آفتاب از نــــــور او نـــوری به کــــشور می زند

ضامن آهـــــــو شـــده  ضامـن شود بر ما یقین
خـــط بطلانـــی خـــدا بر جـــرم یکسر می زند

هر کـــــــه گردد زائــــــــــر خلد رضا با معرفت
گاه جان دادن به بالیــــــــنش رضا سر می زند

هرکجا از آن امــــام مهــــــــربان باشــــــد بیان
واعظی از رأفـــتش حــرفی به  منبر  می زند

سر زده در گلــــشن والای عتــــــــرت نو گلی
برگلـــستانِ جـــــهان بــــوی معــطر مـــــی زند

او  نجات امـــت جــــــدش بــــــود در هر دیار
در یــــــم غــــم کشــــــتی او زود لنگر می زند

خســــروان بر درگه ی او چون غلام و چاکرند
چاکـــــــــــر او خویش را  بالا ز قیصر می زند

گرچـــه باشــــــد نارسا شـعر تو سامع در زمان
لیک با مدحــــش به دل هر بیت چادر می زند

شنبه ۲۲-جوزا ۱۴۰۳