واژه پیمایی !

واژه می پیمایم

هن وهن ِ نفس ِذهن ِمرا می شنوی ؟

پای ِعقلم ، دگر از قوّت ِخود افتاده

و پریشانی ِجو گندمی ِ پندارم

با خودم می گوید :

گَرد پیری نه فقط موی مرا چسپیده

رنگِ اندیشه ی من زرد شده

سرخی ِگونه ی ِپویایی من

بوسه ای بود به جا مانده ز لبهای عطش

تا کنون، پابرجاست

بینی ِکاوش ام  اما تیز است

عطر ِگلهایِ رسیدن به کلامی تازه

در وجودم جاری است  

و امید ِدلِ من تشنه ی پرواز و نیاز

تا بلندای ِسخن و به زیبایی شعر

.

.

.

باز- گشتم

و سوالی که به مهر

از تو جویا هستم   

همکلاسی عزیز

واژه پیمایی ام آیا بد بود ؟