آوار

باز امشب بر ســرم آواری از تکــرار ریخت
خاطراتش غصه ها در دیده‌یِ بیدار ریخت

باز بغـضِ شعرِ من در شب،که در دیـروز ماند
چشمِ من بارید و خون از پیکر خودکار ریخت

فعل رفتن صــرف کرد و عاقبت با رفتنش
نغمه ی ناکوک را بر زخمه ی هر تار ریخت

وسعت دلتنگیَم از دوریَش بی انتهــاست
در جهان خالیم "شاید، اگر" بسیار ریخت 

آرزوها در قفـــس زنـــدانیِ پـــرواز شـــد
آسمان را پس بده،چون ترسم از پیکار ریخت

#بهـــاره‌طــــلایــی