نگاه مهربانان

قامتِ رعنایِ تو، از غم رهایم می‌کند
جز تو از هر قامتی، بی‌اعتنایم می‌کند

چهره‌ی شادابِ تو، وقتی نمایان می‌شود
از تمامِ غصّه‌های دل، جدایم می‌کند

در سَحَرگه می‌رسی از راه و چون بانگِ اذان
نغمه‌هایت، خالی از رنگ و ریایم می‌کند

چشم‌های مستی افزای تو، ای آهوی عشق
مثلِ یک جامِ شرابی، با‌صفایم می‌کند

در دلم گویی نگهبان است عشقِ پاکِ تو
هر زمانی گُم شوَم درخود، صدایم می‌کند

باده‌ی لب‌های تو، با سِحر و جادویی شگفت
در طلسمم می‌کِشد، زان پس فنایم می‌کند

من مریدِ راهِ آن پیرم که با توصیفِ عشق
با نگاهِ مهربانان آشنایم می‌کند