طالع نحس

طالع نحس

درونم‌خاک و باران است و پاییز
زبانم خنجری لرزان ولی تیز
مرا دردیست دیرینه ولی رام
که کم کم میکشد آرام و آرام
به دریا گر کنم قصد عزیمت
به خشکی میرسم از هر طریقت
الا ای کاتب بخت و تباهی
قلم را خسته کردی از سیاهی
نگون بختیم ندارد سیر مانی
ندیدم من در این ره شادمانی
دلم میسوزد از عمری که طی شد
گذشت آن مهر و آذر زود دی شد
الهی کان شب منحوس و واهی
به دعوت های خواهی و نخواهی
به نام اقدس  شاه دلیران
مرا نامی نهادند نیک ، احسان
مرا احسان نهادند نیک باشم
به نیکویی همی شلیک باشم
نه اینکه اقدم منحوسه شهر
به دستم جرعه آبی در پی بحر
بمیرد هر که از من کینه دارد
ز مردی که دل از آیینه دارد
به مردی که دلش دریای نور است
زبانش تلخ اما ذی شعور است
خداوندا گر از حکمت نهادی
دری از نعمت و رزق زیادی
در این هنگامه ی لطف الهی
نباشم پیرکی منحوس و واهی