خیالِ خوشِ رویا

پرنده‌یِ خوشِ خیالم !!
تابه کی سرِ خود سودایی..
تا به کی ز خود ماندنُ و ز خودآرایی..
مانده‌ام مبهوت از پهنِ دانه‌های سنگی ..
شده‌ای مات از دهانِ خون آلود..
بیا کمی کنارم حوصله کن..
کمی بنشین و دهانت را مزه کن..
به سوزِ بال هایت چاره‌ای کن..
نظر به منِ خسته‌ی آشفته‌حالی کن..
مرا بین و ز خود عبرتم گیر..
ز مردمانِ دیار انتقامم گیر..
میدانم خیالِ خوشِ رویا بسی شیرین است..
بسی شیرین ز خیالِ خوشِ رویا دل‌انگیز است..
میدانم چاره‌ی کارِ درد را در سفرهای خیالت یافتی..
ز سفرهای خیالت ، چاره‌ی کارِ درد را دردی دگر انداختی..
میدانم پاره‌های قلبت را در دیاری آغوشی پیِ کسی نهادی..
ز دیاری آغوشی پی کسی ، پاره‌های قلبت را ز دست دادی..
میدانم هر چه بود و هست از روی دلتنگیست..
از دلتنگیست که عالم همه در نیستی‌ست..