غریبه آشنا

چه آشنا  و غریبی ،چه بی نشانم من

که چشم بسته به دریای تو ...روانم من

منم که آمدم از انتهای .....‌‌  قصه ی تو

هزار و یک شبت اکنون زِبَر بخوانم من

کلاغ ،خسته ز رفتن نشست و با خود گفت

چرا به منزل ،خود را نمی رسانم من

به اشک غرق نمودم وجود شمعم را

که شرمسار پر و  بال تو ..... نمانم من

دل است حکم قماری که بسته ام با تو

دو دست رو کنم و غیر آن.... ندانم من

من آن درخت کهنسال و پیر همسایه

چو ریشه سوی تو دارم کنون جوانم من

وطن مرا به جز آغوش تو مکانی نیست

چه خوش کنار ،که آسوده در امانم من



                         مریم رحمتی پویا