زمین

زمین از وجودت خجالت بکش
بسی سوختم در عزاداری ات
صغیر و کبیر از تو دردآشنا
کشیدند دست از هواداری ات
برون کردی از سیرتم عشق را
به سبک و سیاقِ دل آزاری ات
اگر ترد باشم از این کارزار
بِه از انتظارِ وفاداری ات
نه زندان مرا بال و پر میدهد
نه آن راه و رسم پرستاری ات
بخشکد سراب و نجنبد حباب
کسی پا نذارد در این خاری ات
به سکان قلبم بی اندیش و باز
تداوم ببخش سهل انگاری ات
حساب از تن چُرکه در میرود
چه خوش باوری با بدهکاری ات
به زیر آ به مانند چرخ فلک
که در میرود چرخ این گاری ات