شنیدن کی بُوَد مانند دیدن؟!

شنیدم من به دشت کربلایَت
به رقص خون خود تا بی‌نهایت
 سپَردی ساحت عرش الهی
تو، خورشیدی ز انوار ولایت
از آن هفتاد و دو یار وفادار
وزان صاحب‌دلان مست و هشیار
نمانده بهر تو یار و سپاهی
و تنها مانده‌ای در بزم و پیکار
چو دیدم رأس تو بر نیزه مهمان
نشسته بر تنت خار مغیلان
همی با خویش گفتم من: «تو ای ماه
چه کردی با بنای سستِ ایمان؟!»
سران سروران بر نیزه دیدن
دل از دنیای ناپاکان بریدن
«زلیخا گفتن و یوسف شنیدن
شنیدن کی بُوَد مانند دیدن؟!»