سلام بر شما جناب عزیزیان گرانقدر
چون دیدم که به درخواست بجایتان ـ که نشان از باریکبینی شما دارد ـ به هر علّت پاسخ داده نشده است، با این امید که جناب انصاری عزیز این جسارت بنده را خواهند بخشید، دربارۀ درخواستتان عرض میکنم:
لعنت بر آنکه پایَشْ اینجا رسانده است،
رایِ «بر» هم با بخش «آن» از «آنکه» ادغام شده و...:
= لع نت بَ (مفعول) / ران کِ پا یَشْ (فاعلاتن) / این جا ک (مفعول) / شان دِ اَست (فاعلات > فاعلن).
توضیح:
چون شاعر در این مصراع، در محل تقارن دو رکن از تسکین (ابدال) استفاده کرده، سکتهآفرین شده است. چرا که این تسکین، رکن دوم و سوم را مبتلا کرده و رکنبندی را تغییر داده است.
با این شرح که وزن اصلی شعر مفعول / فاعلات / مفاعیل / فاعلن است امّا با اعمال این تسکین، ارکان دوم و سوم عوض شده، یعنی وزن کل مصراع شده است:
مفعول فاعلاتن مفعول فاعلن.
با این حال که سخن، در مجموع از وزن بیرون نرفته است امّا سکته آشکار است.
سپاس از باریکبینی شما جناب عزیزیان گرانقدر
و با پوزشخواهی مکرّر از جناب انصاری بزرگوار
با احترام به هردو عزیز
بسیار زیباست استاد عزیز
با آرزوی بهترینها برایتان