زلال را ببین

بیا زلال را ببین

شهامت نموی بال را ببین

بیا،به روی طفل عالم ادب بغل گُشا

ز کینه ها رها بشو، به سوی خود بیا،وصال را ببین

نگو که:شعر شد خراب و این فقط توهم است،

بیا تعالی و کمال را ببین

بیا زلال را ببین

ز قیدها رها بشو

بیا،ستاره ای به جمع ما بشو

بیا،بهل ز انحصار شعر های یخ زده

به باغ سبز آفتاب جوانه ی شکفتن ضیا بشو

سخن مگو ز برکه ها بیا زلال را بنوش

و قاصد زلال با صفا بشو،

و با خود آشنا بشو