نامه

پاسخ به نامه ی دوست

پاسخ به نامه دوستی که در سفری به ایران برایم نوشته بود، که دلش پیش من است و اگر پایش به خاک ایران بوسه بزند، جای جایش را به یادم خواهد بود و برایم مشترکن هوایش را نفس خواهد کشید
حالا پاسخ مرا به این دوست تحت عنوان نامه، با هم می خوانیم

" نامه "

نرود یاد تو ای دوست عزیز
از یادم
گو به مام ِ وطنم
شهر وُ دیار
نبرند یاد، مرا
بنویسند نامم
که در این غربت ِ بی جان ِ غریب
همه را دلتنگم
باز نوروز آمد
و شب ِ سور ِ چهارشنبه رسید
همه جا آتش عشق برپا شد
رخ و رخسار گلگون
شب شادی بیدار
اما دردا، رنجا
که نزد بوسه به خاک وطنم
این پایم
سالها منتظرم
انتظاری که چشمان مرا خیس کند
ودلم را خونین
جگرم از عطش دیدارش
خشک و سوزناک شده
و تو ای دوست عزیز
جام را
باده بریز از می ناب
و بنوشش به یادم
که مرا یاد باشی
و بدان اینجا من
که تو را یادم
یاد

احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )