آن که با خداست عاشق است!

درود شاهزاده خانوم عزیز، راضی شدید که منم سپید سرا شدم

کلا چون زبان ترجمه‌ی عهد عتیق خیلی رسمی و یه جورایی حماسی هست من ازش استفاده کردم

و امّا «یهوه». این واژه‌ی ۴ حرفی در حقیقت نام اصلی و اعظم خداوند در عهد عتیق است که اوّلین بار در سِفْر خروج (کتاب دوّم تورات) و هنگام اوّلین وحی خداوند به موسی (ع) از طریق درخت سوزنده استفاده شده و تا قبل از ظهور عیسی مسیح (ع) مورد استفاده‌ی عموم کلیمیان بوده است. پس از تخریب معبد دوّم سلیمان (که مسجد الاقصی و مسجد قبّة الصخرة بر روی ویرانه‌های آن بنا شده‌اند) توسّط رومیان، استفاده از این نام به مرور متروک شد؛ به صورتی که امروزه تلفّظ اصلی آن فراموش شده و حتّی علمای کلیمی حکم بر حرمت آن داده‌اند و هیچ فرد کلیمی حقّ نوشتن یا خواندن آن را ندارد و به جای آن در هنگام نماز و نیایش از واژه‌ی «ادونای» و هنگام صحبت روزمرّه از واژه‌ی «هَشیم» استفاده می‌کنند. برای همین از جمله‌ی «نعوذ بالله» استفاده کردم چون «یهوه» نام خداوند است و ایشان را یاد آور این واژه معرّفی کردم.

امیدوارم مفید بوده باشد

عالی که سپیدسرا بشید
واقعنی تبحر و کشش خاصی در این قالب دارید‌‌‌‌‌..
چه جالب
ممنونم از توضیحات خوبتون
خیلی عالی بود
راستش خیلی دوست دارم کتاب عهد عتیق رو بخونم..
یه ذره خوندم اما حوصله ام سر رفت..
خیلی خوبه علاقه دارید و اطلاعاتی خوب
شاد باشید

درود استاد استکی بزرگوار
ممنون از نگاه زیبایتان
همان گونه که پیشینیان از قرآن کریم بارها تضمین کردند، من هم از عهد عتیق تضمین کردم

دررودها خدمت شما گرامی

درودهای فراوان، بسیار ممنونم از لطف و محبتتان

درودها