دیار

گفته‌ام رود پر ز خونم من؟ بدنم سد شده‌است بر راهم
یک نفر تا ترک نیندازد نزند تیغ گاه و بی گاهم
میشود گفت زنده‌ام حالا که دلم نبض میزند پر خون؟
خون بیامد که پیک دل باشد برود تا دیار دلخواهم
سینه ام چون زبان ندارد پس شده آتشفشان بپا در آن
می‌‌رساند ز راه جوشیدن غزلم را به قله ی آهم
عرش آئینه ای اگر می‌بود، به کوهی بلند می‌رفتم
تا که شاید کمی رها باشم بپرم با سقوط تا ماهم
دلربایم، بگو وطن جانم، تو دلت قدر مصر جا دارد؟
میتوانم که یوسفت باشم؟ چه کنم؟ ایستاده بر چاهم