نیشَش بزن،تو ای غزلِ خط و خالدار !
زیرا لگد زده به دلم بختِ کج مدار
این را نشان کشید برایِ تو خطِ اشک !
رویِ مرا سفید کُنِ ای چشمِ نو بهار
دریا زدی به دل که من آرامتر شوم؟
باران به آبُ آتشِ او تن زدم ببار
در عمقِ اطلسی یِ تو آبی ترین نگاه!
طوفان سَرک کشیده از آرامِ بی قرار
دنباله یِ ستاره یِ تو برقِ خنجرست!
خورده به پشتِ عاشقِ موهایِ زرنگار
بر شانه هایِ بی رمقِ دفترم ببین!
مشتی شهابِ سردِ قلم را به کولِبار
از آسمانِ وعده یِ پوچِ تو بر سرم !
باریده برف، برفِ عجیبی به یادگار
لب در خیالِ زَمزمی از نامُ ناز شد !
آن پنجره نَشسته تنَش از غمِ غبار
فریاد هم که غرقِ نفس هایِ آخرست !
وقتی که تاسِ حنجره افتاده رویِ دار
سر خوش نشی " عزیز "به آوازِ این دُهل !
خاکم، کنارِ چشمه یِ نامی یِ یادِ یار
دیدی که آهِ نقطه یِ " غِینِ "غزل گرفت!
پائینِ "نونِ " دامنِ تنگِ تو را نگار !
تقدیم به مهرداد عزیزیان
میثم علی یزدی رفسنجان
زمستان ۱۴۰۱
👏👏🌺🌺