می‌خواست...

تنها شده بود دلش یه عاشق می‌خواست
از عالم و آدم نوازش می‌خواست

فرقی نداشت برای او کی باشد
از سیل زیاد بود که بارِش می‌خواست

رفتم به جلو تا که به دادش برسم
مُهری شده بود ز من نیایش می‌خواست

شازده کوچولو بودم و او هم گل من
اهلی‌شده‌بود دلش یه شورِش می‌خواست

مرز های مرا درید با حرف و نیاز
او قلب مرا بدون قافِش می‌خواست

ناچار شدم تا که اطاعت کردم
فکری ز سرش بود که سازِش می‌خواست

اما چه دریغ است! که او هم روزی
صافی مرا دیده و پیچِش می‌خواست

ایراد گرفت ز هرچه بود از من و من
گل های مرا بدون خارِش می‌خواست

فکر می‌کرد تحمل کنمش دائم من
سرمای مرا بدون لرزش می‌خواست

خوبی مرا ندید و دائم زد حرف
از مذهب و هرچیز که کامِش می‌خواست

زخمی که به من زد هنوز سرباز است
مرغ تنم‌و بدون بالِش می‌خواست

گفتم که رهایش بکنم با حرف‌هاش
تقصیر خودش نبود ، ذاتِش می‌خواست

می‌خواند برایم ز مشیری اما
گرگی صفتی بود که رامِش می‌خواست

اما چه کنم هنوز دوستش دارم
با اینکه مرا بدون ارزش می‌خواست

اما مگر این عشق برایش کافی‌ست؟!
چون‌جان‌مرا ز جنب‌و‌جوشِش می‌خواست

کاش ببینم که پشیمان شده، برمی‌گردد
آن‌کس که مرا بدون خواهش می‌خواست


-نوژا