اگر که توباشی

(با عشق  غیرممکنها ممکن میشوند)

ساحلی باموج های اندوهم
دعوت پاییزم را بپذیر
تا
گوش دهی� که چگونه

آرامشِ برگ ریزانش
و
خش خشِ زمینش
ّباغچه ی قلبم را میلرزاند.

غروب غم انگیزش،
ورنگِ اُفُقَش
را
در باغ روی زردم
می‌نشاند.

چگونه
هوای بارانیش
نی نی چشم هایم
را
تَر� می سوزاند؛

�
� کنارم باش
تا دوباره سبز شدن طلوع کند
روزنه ای از عشق زند
تا
خورشید دوباره جان دهد
تابرافق رنگ دهد

و من برای دیدارتو
جان وروحم
را
باغبانی می کنم
آیینه می کارم
روشنی برداشت� می کنم
که شکوفا میشوم

این بار
باران ببارد
� گونه هایم را نم نم؛ با مهربانی نوازش میکند؛
اگرکه توباشی


سپیده اسدی
مهربان