زمستان است و سرما سخت در جان است

زمستان است 
         و سرما سخت در جان است 
                        و سرها در گریبان است...
نفس ها حبس در سینه!
کلام ها یخ !
کام ها خشک 
چون دریاچه های تازه خشکیده!
آری! زبان زخم است و این شوری چه دردناک است...
زمستان است 
          و سرما سخت در جان است
                             و سر ها در گریبان است...
دو کوه لوزه بر حنجر  ببسته راه 
هوا بغض گشته در معبر
 و طوفانی به پا کرده 
قطره های برفی اشک زمستانی 
زمستان است 
           و سرما سخت در جان است 
                                و سرها در گریبان است...
صدای خُر خُر خواب نفهمیدن 
                           بکرده گوش ها را کر 
و دود آتش خام حماقت ها 
                           چشم ها را تنگ 
زمستان است 
         و سرما سخت در جان است
                                و سرها در گریبان است...
هوس هوش از سر هر عاقلی برده 
                               به قعر چاه نادانی فرو کرده
و دست ها را به خود بسته 
                         دو جیب گرم بی احساس بد کاره 
و پاها در غل کفشِ  به راه مانده 
                          دو زانو را بغل کرده   
جگر حل گشته در تلخْ زهله ی وحشت
و کوچک روده‌‌‌ی گشنه بزرگ‌تر را به خوردن قصد کرده
زمستان است
          و سرما سخت در جان است 
                              و سرها در گریبان است...
نه خورشیدی 
            نه گرمایی 
                   نه حتی شعلهی شمعی!
به آغوشش فرو برده 
ننه سرما 
امیدِ بی جا را!
و چرخ  خودروی نوروز به گل مانده !
زمستان است 
                و سرما سخت در جان است
                                     و سرها در گریبان است...
شود آیا فرو آید به دل گرمای خورشیدی؟!
کند گرم این هوای داستان زمستان را؟!
و سرها از کمندِ این گریبان ها رهاگردند؟!
 و چشم ها باز 
             و گوش ها بازتر؟!
جگر از بند هر زهله رها گردد ؟!
و دست ها        ز دستبندها
و پا ها            زبند کفش ها ؟!
 ننه سرما ز امیدِ به خواب رفته 
                                  دست بردارد؟!
 که امید، چرخ نوروز را ز گل آزاد گرداند؟!
شود آیا؟!
هزار افسوس!
           زمستان است و سرها در گریبان است...