باور

دیرگاهیست دیر به دیر
دلم تنگ میشود
روزگاریست روزگار زود به زود
بدتر از قبل میشود
مدتهاست باورم باورهایم
را قبول ندارد
میخواهم به باورهایی که سالها داشتم
خیانت کنم
از حقیقت گریزی نیست
دیگر با تنهایی هایم ولگردی نمیکنم
از شب های خیال میگریزم
از بس با رنجهایم انس گرفتم
خجالت میکشم
در ساعتهای دلتنگیم آهنگهای عاشقانه
زمزمه کنم
احساس شرمندگی میکنم
وقتی
غم هاآزادانه در کوچه ها میرقصند
و
بغض ها دسته جمعی در شهر
آواز میخوانند...
راز سیاهی است
من با این دردها آشنایی دارم
دیر باورم شد
من زندگی را به آرزوهایم  باختم ...
عبدالله خسروی(پسرزاگرس)