مرگِ زنده

در کوره ایی از آتش فریاد خود را میشنیدم تنم گریزان میشد ...
در پی راه خروج بودم
هر جایی می گریختم چاره ای نبود
پایم بر زمین قفل
گویی مرا بسته اند با زنجیرهایی از جنس انسان
روی تنم اندامهایی سیه را میدیدم
بر پاهایم بریدگی هایی باز شده
شکمم بزرگتر از توپ
پاهایم باریکتر از چوب
تنم داغ
مُهری خموش بر لبانم زده شد
گوشهایم نداهای جمع های مفسد را
و چشمانم نگاه های هرزه را
و لبانم کفر و فحاشی را
فریاد سرمیداد
گویی گیسوانم بین زمین و آسمون گره کوری خورده است
هر لحظه یِ  من مرگی بیدار بود
رهاشد گیسوانم از میان زمین و آسمان
و خود را بر بالینِ خیسِ خود یافتم
نفسم بی رمق
نگاهم بی سو
گلویم خشک
و دستانم بی جان بود اما میدانستم خدایم مرا فرصتی داده است....