تو چرا شیشه ی آرامِ دِلَم سَنگ زدی

مَنَم آنکَس، سَبَبم رویِ گُلَت چَنگ زدی
وَ تو هر شب به نمازَت نِیِ نِیرَنگ زدی
دِلِ تَنگَم به خُماری چو خَرَش خِنگ نَبوُد
تو چرا شیشه ی آرامِ دِلَم سَنگ زدی
مَن وُ مَن هر دو بَرایَت تَرِه بودیم وُ عَجَب!
که تو همچون دَفِ بی جَلجَلِ دَر چَنگ زدی
گُلِ سیبی که به پایَت به تَلَف، حِیف بِشُد
سَر و سِرَّت که مُسَلَّم، سِرِه از نَنگ زدی
به تو گفتم که مَکُن، چَنگ مَزَن دامَنِ ما
دَمَنَت نیست که همسنگ شود! بَنگ زدی!
مَدِه دستت که شرر جو، به تو هم سَنگ زند
و پس از آن بِرَهانَد چو خودَت تَنگ زدی
سَرِ رامین به تَنَش نامَدِه گَر پَر نَدَهَد
به نَسیمی که زِ کویَت مَدِه هم زَنگ زدی؟!


با احترام
تقدیم به نگاه پرمهرتان
رامین خزائی