دشت باران زده

دشت باران زده این دل زارم بنگر

که چه طوفان بپا کرد دلم یک آنی

تنهایی

منو از خودم جدا کرده به یک لحظه ببین

کند از ریشه که بنیان دل زار مرا

دل

باز این خانه و این سقف خراب دل ما

که چو غرقه شده دریای جنون ساحل ما

روزگار

روزگار با من غمدیده چه ها کرد نپرس

در دلم موج خروشان بپا کرد نپرس

شعله

مرا در شعله آبم کردی ای عشق

تمام لحظه ها مردم پس از مرگ

موج

من آن موجم که سر تا پا هراسم

به دریای جنونم غرقه شد دل