هم دست شد با زرد کو باران...نبارید

هم دست شد با زرد کو باران...نبارید
فهمید...در این دشت هم...آسان نبارید
فرمان گرفت از عشق تا دریا بخندد
جان تشنه بود و او به این فرمان نبارید
هم رنگ شد با کوه تا جان سخت باشد
سختی گزید و بر سرِ انسان نبارید
خشکیده بود انگار...آن ابرِ زمستان
تاول به لب آمد به باغستان نبارید
یک گوشه چشمی بر سرِ گل ها اگر داشت
آخر نفهمید این سخن باران...نبارید
هر سال با او می نویسم قصه ام را
از چه به رنگِ سبز با گلدان نبارد

سال نو را تبریک به همه ی عزیزان می گویم و از این که دسترسی به اینترنت ندارم و نمی توانم پای شعرهایتان عرض ادب کنم شرمنده ام سال خوشی داشته باشید