کرسی شاهانه

چشـــــــــــم باران خورده ام   ، ناگه  به آتش می کشی
 تا که زر دوز از جبین مـــــــــــــاه خود،  پی می کنی  
ماه را  از شـــــــــــــــرم کردی زعفرانی رنگ  وحال  
 عمر خورشید حسودم  ، کم کمــــــــــک  طی می کنی  

بشنو این نجوای  حــــــــــــوران   در دل  هفت آسمان    
 یک و سر و گـــــــــــــردن تواز شاه پری ها سر تری
ماه  هم  زانو  زنان  فـــــــــــــریاد   می دارد   پری :
 تکیه زن بر کرسی شـــــــــــــــــاهانه ، تو  لایق تری

خاطرات  با تو بودن در دلــــــــــــــــــــــــــم جاوید باد  
  نگذرد ایزد زمن ،  گر از غــــــــــــــمت   غفلت کنم
سهم من از زندگی گردد اگر یـــــــــــــــــــک ذره شوق
  دوست دارم با تو آن یـــــــــــــک ذره  را قسمت کنم

کهکشانها  محو سیمای تو ، ره گـــــــــــــــــم کرده اند
 چشم ها در بند  لیلا  دور باطــــــــــــــــــــل می زنند
موجــــــــــــــــــــــــــــــــــهای خسته دریای نا آرام هم
در غم هجران  تو ،  ســــــــــــر را به ساحل می زنند

مــــــــــــــــــــــــــــــنع بانوها ی دربار زلیخا کی کنم
 عقل و هوش و چشم  را لیلا به یغــــــــــــما می بری
با دو  ابروی کمان      و خـــــــــــنجر  مژگان خویش   
 صد دل دیوانه را  ، با تک  نـــــــــــــگاهی می دری

دل بریدن ازتو عمرا ( عمرن)  ، پس بیا فرصـــــت بده    
  کوه را با ناخن احساس  حـــــــــــــــــــــــجاری کنم
نذر کردم تا نفس در سینه ی  تنگم دمــــــــــــــــــــــد  
 عشق شیرین ترا در  آن نگـــــــــــــــــــــهداری کنم