سلام و عرض ادب و یک دنیا درود ، غزل آیه حکمت تقدیم نگاه یاران؛
محنت دنیا کشیدن تا به کی رنگ آرامش ندیدن تا به کی
پهنه ی این باغ را آفت گرفت حاصل بیهوده چیدن تا به کی
سوخت نخلستان ز جور صاحبان نخل ها را سر بریدن تا به کی
در دل این سرزمین سوخته روی خاکستر دمیدن ، تا به کی
باز هم کام قلم چون زهر شد واژه های غم شنیدن تا به کی
در سرای عزت و مهد ادب پرده ی حرمت دریدن تا به کی
بر در دروازه ی عقل و خِرد تار نادانی تنیدن تا به کی
سر به زیر برف کردن همچو کبک هی به لاک خود خزیدن، تا به کی
بر لب مردانگی ها مُهر داغ خون غیرت را مکیدن ، تا به کی
این دو روز عمر شیرین بی سبب طعم تلخی ها چشیدن تا به کی
بارالها ، گوشه ی چشمی نما آیه ی حکمت شنیدن ، تا به کی
باز هم از لطف خود بر ما ببار زخم های تازه دیدن تا به کی
سیل غم ها بُرد جانِ خسته را آهِ جان بر لب رسیدن تا به کی
های دنیا ! ایستگاه آخر است
تا کجا باید دویدن ، تا به کی
گلایه آمیزی زیبا بود