خلوت

من به فکر ِ خود وُ تنهایی ِ باران زده ام
قید ِ فهمیدن ِ این خلق ِ پریشان زده ام
منزلی ساخته ام با پِی وُ پیمانه ی خویش
و "نیاید احدی" بر در ِ ایوان زده ام

بعد از این خلوت ِ خودخوانده ی ژرفی دارم
در سرم مقصد وُ رویای شِگرفی دارم
بار ِ اندیشه اگر همرده با وزن شود
با دو خط شعر و کمی قافیه حرفی دارم

"خسته ام" فعل ِ حقیریست در اندیشه ی من
که ز دریای درون نوش کُنَد ریشه ی من
مأمنم تار وُ بَرَم شوری وُ دشتی وطنم
واژگان خاک ِ من وُ کوزه گری پیشه ی من

نظم، در فلسفله ی ساده ی من موزون است
شعر، در شاهرگ ِ زندگیم چون خون است
هر که با سیلی ِ مِیلَش رُخ ِ خود رنگ کُند
"بی تخلّص" رُخش از قافیه اش گُلگون است

هر کجا مینِگرم همهمه وُ بازاریست
هر کسی حُجره ی خود دارد و پشتش باریست
در خَم ِ خلوت ِ بی رونق ِ بازار ِ سخن
شاعری هست ، متاعش دل ِ بی آزاریست