غزل شماره ۳۲

رخ وُ حُسنِ او رها کُن وَ ز کوی یار، بُگذر
سر از این خطا سوا کُن وَ از این دیار، بُگذر

تو نبین جمال ِ او را، گُل ِ پُر ز خار باشد
که نهانِ او ندیدی، ز کمین ِ خار، بُگذر

دَم ِ عافیت چو خواهی پس از این از او حذر کُن
نرو سمت ِ دام ِ غفلت ،وَ از این کنار، بُگذر

به خدا روا نباشد که به خود کُنی جفائی
تو از آبرو نماندن وَ ز ننگ وُ عار، بُگذر

که جهان دگر خبر شد ز قرار ِ این مصیبت
دو دقیقه دل رها کن وَ از این قرار، بُگذر

همه فکر ِ عیش وُ نوشی ز سحر خبر نداری
که تمام میشود خُم، ز سَری خمار، بُگذر

تو که تابِ غم نداری نرو زیرِ سقفِ مَکرش
وَ از این هجوم ِ آوارِ به سر هَوار، بُگذر

نسِپار" بیتخلّص" همه سِرّ ِ دل به یارت
که به باد بسپرد او تو از این غبار، بُگذر

 

* در شعر فارسی( وَ) یا همان واومفتوح مسبوق به سابقه نیست و اساتید اهل فن آن را بر نمیتابند. جسارتا دلیلش چون برای بنده مشخص نیست بنده گاها از ( وَ) در شعر استفاده میکنم.خوشحال میشوم دلیل اینکه برخی اساتید واو مفتوح را در شعر ایراد میدانند بدانم.از تمامی دوستان دعوت میکنم اطلاعاتشان را در این زمینه به اشتراک بگذارند🙏🙏🙏