باران

آهی از دلم برخواست و

بخار آه شیشه دلم را تیره کرد...

با خود اندیشیدم

من کی هستم ؟

آدمک هستم یا اسباب بازی..

بیشتر که فکر کردم

دانستم انسانی هستم اهل زمین

وعاشق باران...

آری

من ساکن کوچه باران هستم ..

دیوانه دیوانگی بودم و

نگاهم مست آسمان ..

امروز دلخور بودم از آسمان و

شاید بیشتر از باران..

پس کجاست عشق من باران ..

اصلا به جهنم که باران نیامد...

خودم کوجه باران را با

آب چشمانم خواهم شست ..

یادش بخیر ...

جند وقت پیش بود

کوچه ام عابری داشت بنام باران...

اکنون همه میگذرند از این کوچه

جز خود باران ...

مدتی میشود که رفته است 

ومن با خود زمزمه میکنم

انتظار به پایان رسیدن هر

چیزی را داشته باش

 هیچ چیز همیشگی نیست ..

عبدالله خسروی (پسرزاگرس)